Rođena 1878. godine u Beogradu, Jelisaveta Načić je bila trinaesto dete imućnog trgovca Mihaila Načića, dok joj je majka bila ćerka Jovana Savića, upravnika Uprave fondova. Posle završene gimnazije, uprkos protivljenju roditelja, upisuje Tehnički fakultet, kao jedina žena u prvoj generaciji tek osnovanog arhitektonskog odseka. Diplomirala je kao vredan student 1900. godine, pa je tako postala prva žena sa tom diplomom u Srbiji.
Po završetku fakulteta, počela je njena šesnaestogodišnja karijera, tokom koje je projektovala mnoge beogradske građevine koje su danas pod zaštitom države zbog svoje izuzetne vrednosti. Naime, na prvom poslu je radila kao arhitekta Beogradske opštine, te su se njena zaduženja odnosila na ulepšavanje ovog grada. Tokom svog prvog projekta, radila je zajedno sa arhitektom Dimitrijem Lekom na uređenju Malog Kalemegdana i do danas su ostale sačuvane stepenice koje vode od tvrđave ka Francuskoj ambasadi, a koje je projektovala Jelisaveta Načić. Sa samo 24 godine je projektovala jednu od lepših zgrada u Beogradu, zgradu osnovne škole „Kralj Petar Prvi“. Takođe, uređivala je Terazije, gde je sarađivala sa Ivanom Meštrovićem na izgradnji „Pobednika“ i terazijske fontane.
Na anonimnom konkursu za crkvu „Svetog Đorđa“ na Oplencu na koji su se prijavile najbolje arhitekte tog vremena, Jelisaveta je osvojila treće mesto. Nakon tog uspeha, na samom početku njene karijere, dobila je poslove na projektovanju radničkih stanova i privatnih kuća, kao i zadatak da projektuje crkvu „Aleksandra Nevskog“, koja se smatra jednim od njenih najvećih dostignuća u svetu arhitekture.
Veliki broj zgrada koje je ona projektovala, uništen je prilikom bombardovanja Beograda, a među njima i prva bolnica za tuberkolozne bolesnike u Srbiji. S druge strane, neke od porodičnih kuća koje je Jelisaveta Načić projektovala, ostale su sačuvane i do danas.
Do preokreta u njenom privatnom i profesionalnom životu dolazi 1910. godine, kada je počela da radi na uređenju Terazijskog platoa. Naime, Jelisaveta je na ovom mestu postavila slavoluk u čast srpskih vojnika koji su se vraćali iz Balkanskih ratova, na kojem je pisalo „Nisu svi Srbi oslobođeni“, zbog kojeg je odvedena u jedan mađarski logor. Posle toga se preselila u Skadar i nikad se više nije vratila arhitektonskoj profesiji.
Jelisaveta Načić je umrla 1955. godine. Njeno ime nosi jedna ulica u Beogradu.
