Aleksandar Vitković rođen je u Somboru 1. septembra 1861. godine, od majke Marsele i oca Martina. Vitkovići su bili bunjevačkog porekla, a u Sombor su se doselili iz Baje.
Osnovnu školu završio je u Somboru, a potom je 1875. godine „trbuhom za kruhom“ pošao da sreću potraži u Budimpešti, gde je izučavao frizerski zanat. Već kao petnaestogodišnjak, postao je šegrt u ženskom frizerskom salonu, što je za ondašnje prilike bila retkost. Shvativši da u Budimpešti neće lako pronaći zaposlenje, život ga je naneo u carski Beč, a potom još dalje, čak do Engleske, gde se obreo u Londonu. Tokom 1883. počeo je da radi u salonu u kojem su se frizirale londonske dame iz visokog društva. Dobar glas o njegovoj umešnosti i zlatnim rukama proneo se veoma brzo čak do engleskog dvora. Naime, jedna redovna Vitkovićeva mušterija, plemkinja bliska dvoru, jednom prilikom upitala ga je kroz neformalni razgovor da li bi želeo da promeni radno mesto. Pripisavši dobro poznatom britanskom humoru ovu doskočicu, nije ju shvatio ozbiljno. Ipak, nedugo nakon ovog susreta, Vitkoviću stiže poziv sa dvora, na koji se rado odaziva.
Tada postaje lični frizer princeze od Velsa, Meri, supruge budućeg kralja Džordža V, unuka kraljice Viktorije.
Tokom 1910. godine Džordža V krunišu za kralja Ujedinjenog kraljevstva, a Meri postaje kraljica. Tada, Vitković praktično dobija titulu kraljevog i kraljičinog ličnog frizera i na toj poziciji ostaje čitave dve decenije. Kraljica Meri je, za one koji slabije poznaju englesku istoriju, baka današnje kraljice Elizabete II. U tadašnjim elitnim krugovima Londona važilo je da kraljica Meri uvek ima besprekornu frizuru. A sve zahvaljujući Somborcu koga su životne okolnosti odvele u „beli svet”.
Vitković je u dubokoj starosti penzionisan, a nakon toga mu je dodeljen orden za verno službovanje na dvoru. Tokom svog radnog veka, uspeo je da prikupi sasvim dovoljno novca da za života sebi i svojoj supruzi i deci kupi raskošnu vilu. Vitkovićeve tri ćerke i sin su se takođe dali u očevu struku, pa su tokom života otvorili niz frizerskih salona koji su u Londonu poslovali na jednako kvalitetnom nivou kao što je radio i Aleksandar Vitković.
Ovaj čuveni Somborac se, nakon selidbe iz Sombora, samo u jednom navratu ponovo obreo u svom rodnom gradu, kada je došao da poseti svoju bolesnu majku tokom 1906. godine. Tada su mu njegovi sugrađani, najviše kolege iz branše, priredile banket koji se dugo prepričavao po somborskim kuloarima. Istovremeno sa Vitkovićevim službovanjem na engleskom dvoru, njegov blizak rođak Bela Vitković je u Somboru otvorio salon i razvio frizerski zanat na zavidnom nivou za to vreme. Izgleda da su Vitkovići samim rođenjem bili predodređeni da se ovim poslom bave. Ali ne samo kao poslom, već sa pristupom koji je neodoljivo podsećao na umetnost.
Pretpostavka je, iako nema tačnih istorijskih podataka, da se Aleksandar Vitković upokojio negde početkom tridesetih godina prošlog veka. U istoriji Sombora ostao je zabeležen kao prvi školovani somborski ženski frizer.
