Rođen u porodici pravoslavnog sveštenika, 1772. godine, Ivan Jugović kršten je kao Jovan Savić. Osnovno obrazovanje stekao je u rodnom gradu, da bi za dalje školovanje izabrao Segedin, gde je završio Gimnaziju, dok je u Pešti studirao pravo.
Po završetku studija, Jovan Savić odlazi kod mitropolita Stefana Stratimirovića, sa željom da postane sveštenik. U Karlovačkoj gimnaziji radio je četiri godine, prvo na pripremnog razredu, a potom kao profesor latinskog jezika. Takođe, odlično se služio i sa italijanskim, mađarskim, ruskim, francuskim i nemačkim jezikom.
Kada je napustio posao profesora i otišao za Vršac da obavlja poslove sekretara Josifa Jovanovića Šakabente, spekulisalo se da se zamerio Stratimiroviću, međutim on je od njega dobio najtoplije preporuke o savesnom obavljanju posla. Zbog svog liberalnog razmišljanja postao je nepoželjan kod sveštenstva, te odlazi iz Vršca u Zemun.
Krajem 1805. godine, po dolasku u ustaničku Srbiju, uzima pseudonim Ivan Jugović. Prvo je radio na poslovima pisara u Praviteljstvujuščem sovjetu, potom kao nadglednik nastave u školana, dok će nakon smrti Bože Grujovića, 1807. postati prvi sekretar Karađorđeve vlade (Sovjeta). Zadatak prve diplomatske misije Ivana Jugovića bio je da primirje Rusa i Turaka proširi na Srbiju. Po dolasku u Bukurešt, sprečen je njegov odlazak u Petrograd, a kao razlog navedeno je da su ispunjeni svi srpski zahtevi.
U januaru 1808. godine, Ivan je sa mesta sekretara smenjen zbog ne naklonjenosti Rusima, a samo osam meseci kasnije, uz pomoć Mladena Milovanovića, osniva Veliku školu u Beogradu. Svečanom otvaranju škole, pored Milovanovića, prisustvovali su mitropolit i Dositej Obradović. Prve godine, školu je pohađalo 20 učenika, dok je samo godinu dana kasnije, istu upisalo 40. Prvi đaci Velik škole bili su Vuk Karadžić, Sima i Jevrem Nenadović, Aleksa Karađorđević.
Ivan Jugović je u svojoj bogatoj karijeri bio postavljen i za predsednika beogradskog Magistrata, a smatra se i autorom Karađorđevog pisma Napoleonu. U Beč odlazi 1810. godine, kao Karađorđev izaslanik, gde je zbog nezadovoljstva stavom Rusije caru Francu ponudio formalnu vlast Austrije nad određenim srpskim gradovima, ali ju je on odbio.
Nakon smrti Dositeja Obradovića, 1811. godine, postao je ministar prosvete. Iste godine, upozoravao je da za Srbiju dolaze nepovoljna vremena i da će doživeti propast zbog Napoleonove predstojeće invazije na Rusiju.
Zbog prevelike naklonjenosti Austriji, u januaru 1813. Karađorđe je od Sovjeta zatražio njegovo otpuštanje. Nakon što su krenule priče da će ga internirati negde unutar Srbije, Ivan Jugović je pobegao u Zemun, iz koga je kasnije otišao u Palanku, pa u Temišvar i na kraju u Beč.
Iz Beča se Jugović vratio u Bečkerek, današnji Zrenjanin, u kome je od tuberkoloze 1813. godine preminuo.
